Napapagod na ako sa mga pangako nya na hindi naman natutupad. Sa mga pagpaparamdam nya na hindi naman totoo. Sa mga paghingi nya ng oras at pansin na hindi naman nya binibigay sa akin. Sa mga pagtawag nya sa akin ng "mahal" na hindi naman nya pinapatunayan.
Bakit ba ako nagpapakatanga? Bakit ba ako nagpapaloko? Bakit ba ako nagpapasakal? Hindi ba dapat ako ang unahin ko? Hindi ba dapat ako ang mahalin ko? Hindi ba dapat ako ang respetuhin ko?
Alam kong mali ang ginagawa ko. Alam kong dapat akong lumaban para sa sarili ko. Alam kong dapat akong magdesisyon para sa kinabukasan ko. Pero bakit ganun? Bakit hindi ko magawa? Bakit hindi ko masabi? Bakit hindi ko maiwan?
Siguro dahil umaasa pa rin ako. Umaasa na baka magbago sya. Umaasa na baka makita nya ang halaga ko. Umaasa na baka mahalin nya ako ng totoo. Umaasa na baka maging masaya kami.
Pero hanggang kailan ako aasa? Hanggang kailan ako maghihintay? Hanggang kailan ako magtitiis? Hanggang kailan ako masasaktan?
Ang pinakamasakit sa relasyon ay yung umaasa ka na lang sa sinasabi nyang mahal ka nya kahit hindi naman nya pinapakita.
Pero mas masakit siguro yung umaasa ka na lang sa sarili mong mahal mo sya kahit hindi naman nya deserve.
