Si Laya naman, ay kabaligtaran niya. Isang guro ng sining, si Laya ay nagdadala ng kulay at ingay sa bawat galaw. Ang tawa niya ay parang tunog ng kampana—malinaw, malakas, at hindi mapigilan. Madalas siyang nakaupo malapit sa seksiyon ng mga tula at panitikan, nagbabasa at paminsan-minsa’y humahalakhak, na siyang nagpapabaling sa ulo ni Elias.

Isang hapon, habang naghahanap ng pambihirang aklat si Laya sa itaas na bahagi ng estante, sumabit ang damit niya at nahulog ang isang malaking tomo. Bago pa man ito lumanding sa sahig, nasalo na ito ni Elias.

“Muntik na,” bulong ni Elias, habang hawak ang matandang aklat na may titulong, Mga Trahedya ng Labis na Pag-ibig. Ang mga mata niya, na laging malungkot, ay biglang nagkaroon ng kislap.

“Salamat,” tugon ni Laya, ang kanyang mukha ay namumula. “Ang bigat pala niyan. Mukhang may nagbabala sa ating tadhana, hindi ba?” biro niya.

Ngumiti si Elias. Hindi siya madalas ngumiti. Ang ngiting iyon ay tila pagbukas ng isang matandang pinto na matagal nang sarado. “Ang aklat na ito... sikat sa paglalarawan ng pag-ibig na nagiging sumpa. Siguro, nagpapaalala lang na mag-ingat tayo.”

Mula noon, hindi na naghiwalay ang kanilang landas. Si Elias, ang tahimik na manlilikha ng mga istruktura, ay nahulog sa kasiglahan ni Laya, ang manlilikha ng kulay. Si Laya naman, ay naakit sa lalim at tila misteryosong kalungkutan ni Elias. Nakita niya ang isang kaluluwang kailangan ng liwanag, at nagdesisyon siyang siya ang magiging araw nito.

Sa umpisa, ang pag-ibig nila ay tila perpektong simetriya. Ang bawat sandali ay puno ng intensity. Para kay Elias, si Laya ang nawawalang bahagi ng kanyang blueprint, ang tanging bagay na nagbigay ng kulay sa kanyang itim-at-puting mundo.

“Ikaw ang lahat sa akin, Laya,” bulong niya isang gabi habang sila ay nakatingin sa mga bituin sa parke. “Hindi ko na naaalala ang buhay ko bago ka dumating. Para akong nabuhay lang noong una kitang makita.”

Ang mga salitang ito, bagama’t matatamis, ay may bahid ng pagmamay-ari na hindi napansin ni Laya. Para sa kanya, ang labis na pag-ibig ni Elias ay patunay na siya ay mahalaga, na siya ay kailangan.

Ngunit ang kasidhian ng pag-ibig ni Elias ay mabilis na lumampas sa romantikong pag-iibigan. Hindi niya lang minahal si Laya; tila gusto niyang ariin ito. Ang bawat oras na wala si Laya sa tabi niya ay tila isang pagtataksil. Ang labis na pag-ibig ay nagsimulang maging isang matibay na pader na humahadlang sa paghinga ni Laya. Ang liwanag na inaakala ni Elias na kailangan niya ay gusto na niyang ikulong sa isang garapon upang hindi na ito makawala pa.

Kabanata 2: Ang Liyab sa Dibdib

Ang kasiglahan na nagdala sa kanila sa isa’t isa ay siya ring nagsimulang tumupok sa kanila. Sa loob ng ilang buwan, ang kanilang pag-ibig ay naging isang silid na walang bintana, puno ng labis na init at usok.

Nagsimula sa maliliit na bagay.

Una, ang mga kaibigan ni Laya. Si Marco, ang kanyang matalik na kaibigan mula kolehiyo, ay nakatanggap ng tawag mula kay Elias. “Masyadong madalas mong inaabala si Laya. Kailangan niya ng oras para sa akin.” Hindi ito pakiusap, kundi isang tahasang utos. Dahil sa pag-iwas ni Elias, unti-unting nagsipag-alisan ang mga kaibigan ni Laya.

“Bakit hindi ka na lang sa bahay magpinta, mahal?” tanong ni Elias, habang pinagmamasdan si Laya na nag-aayos ng kanyang art supplies. Si Laya ay naghahanda sanang pumunta sa isang workshop sa kabilang bayan—isang pagkakataong matagal na niyang inaasam.

“Elias, alam mong kailangan kong makakita ng iba’t ibang kapaligiran. Ito ang trabaho ko,” sagot ni Laya, sinusubukang panatilihin ang kalmadong tono.

Niyakap siya ni Elias mula sa likuran. Ang yakap ay mas mahigpit kaysa sa pagiging mapagmahal—ito ay tila isang tanikala. “Pero mas gusto ko kung dito ka lang. Dito, nakikita kita, alam kong ligtas ka. Hindi ko kailangan ng ibang sining, ikaw lang, Laya. Ikaw ang pinakamagandang sining.”

Ang mga salitang iyon ay nakapagpatunaw kay Laya sa una. Ang isiping may isang taong nagmamahal sa kanya nang ganito ay nakakaadik. Ngunit sa paglipas ng panahon, napagtanto niya na ang pagmamahal na iyon ay hindi nagpapalaya; nagpaparusa ito sa kanya sa kanyang kalayaan.

Ilang beses nang kinansela ni Laya ang mga workshop, iniiwasan ang kanyang mga kliyente, at tumanggi sa mga imbitasyon mula sa kanyang pamilya, dahil lang sa matinding pagdududa at pagseselos ni Elias.

“Sino ba’ng kasama mo? Bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko?” ang madalas na tanong ni Elias, kahit na wala pa siyang sampung minutong lumalabas ng bahay. Ang kanyang boses ay tila isang latigo, hindi man humahampas, ay lumilikha ng takot.

Isang araw, nakita ni Elias ang isang lumang larawan ni Laya kasama ang kanyang ex-boyfriend sa isang kahon ng alaala. Hindi ito nakatago, ngunit nakita ito ni Elias.

Nang gabing iyon, hindi siya nagsalita. Ang katahimikan niya ay mas nakakatakot kaysa sa anumang sigaw. Naghanda si Laya ng hapunan, ngunit hindi siya kumain. Naupo lang siya sa sala, tahimik na nagtatayo ng pader sa pagitan nila.

“Elias, ano ba’ng problema?” tanong ni Laya, malungkot na.

Tumingin si Elias sa kanya. Ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng labis na sakit, na para bang siya ang biktima. “Problema? Wala akong problema, Laya. Ako lang... naiintindihan ko na. Hindi mo ako minamahal tulad ng pagmamahal ko sa iyo.”

“Paanong hindi? Ginagawa ko ang lahat! Sinundan ko ang lahat ng gusto mo!”

“Ang ginagawa ko ay hindi gusto,” mariing tugon niya, habang tumatayo at lumapit kay Laya. Hinawakan niya ang mukha ni Laya, ngunit ang kanyang mga kamay ay hindi lambing kundi pilit. “Ang ginagawa ko ay kailangan. Kailangan ko na ikaw lang ang sa akin. Hindi ko matatanggap na may ibang nagmamay-ari ng isip mo, ng alaala mo. Kahit ang alaala ko bago ako, inaagaw mo sa akin!”

Sa galit at labis na damdamin, kinuha ni Elias ang kanyang lapis at ang larawan, at pinunit ito sa maliliit na piraso, tila pinupunit ang mismong nakaraan ni Laya. Hindi ito ginawa ni Elias sa isang matinding galit; ginawa niya ito nang may masakit at tahimik na paninisi, na siyang mas nakakapunit sa puso ni Laya.

“Kailangan ko ang buong ikaw, Laya. Hindi kita hahayaang mahati.”

Doon, nagsimulang makita ni Laya ang katotohanan: ang pag-ibig ni Elias ay hindi liwanag; ito ay isang napakalaking anino. Ang pag-ibig niya ay isang halimaw na nagkukubli sa isang magandang anyo, at ito ay nagugutom sa lahat ng kalayaan ni Laya.

Kabanata 3: Ang Punit na Tadhana

Ang bahay na dating tahanan ng kanilang pag-ibig ay naging kulungan na puno ng pagdududa at paninisi. Tinitingnan ni Laya si Elias, ang lalaking minahal niya, at nakikita niya ngayon ang isang estranghero na may matinding obsesyon.

Nagsimula siyang magbalak tumakas. Hindi niya na makita ang kanyang sarili sa salamin. Ang mga kulay na dating nagliliyab sa kanyang sining ay naging maputlang kulay-abo.

Isang hapon, nakatanggap si Laya ng tawag mula sa isang gallery—isang imbitasyon na sumali sa isang malaking art exhibit. Ito ang kanyang pagkakataong makabalik sa mundo, makita ang kanyang sarili, at patunayan na may buhay pa siyang naghihintay sa labas ng mundo ni Elias.

Sinabi niya ito kay Elias. Inaasahan niya ang galit, ang paninisi, o ang matinding drama. Ngunit ang naging reaksiyon ni Elias ay mas masahol pa.

“Sige, mahal,” malumanay niyang sagot, habang nag-aayos ng mga dokumento sa kanyang desk. “Gawin mo. Alam kong gusto mong makita ang iyong halaga. Pero... siguraduhin mo lang na walang lalaking magbibigay ng pansin sa iyo.”

Nakatayo si Laya, nagulat. “Ano?”

“Hindi mo pa rin naiintindihan, ‘di ba, Laya?” tumayo siya at lumapit. “Ang pag-ibig ko ay perpekto. Ito ay eksakto, tulad ng mga istrukturang ginagawa ko. Hindi ito magulo. Kung hahayaan mo akong maging sentro ng mundo mo, hindi ka masasaktan. Ang bawat tao na lumalapit sa iyo ay nagbabanta sa simetriya natin. Nagbabanta sila na sirain ang perpekto nating pag-ibig.”

“Hindi pag-ibig iyan, Elias. Isa itong tanikala!” sigaw ni Laya, ang kanyang boses ay nanginginig. “Kailangan kong huminga! Kailangan ko ng sarili kong buhay!”

“Wala kang buhay na hiwalay sa akin, Laya!” bumalik sa mukha ni Elias ang dating kalungkutan, ngunit ngayon ay may halong galit. “Dinala kita mula sa kadiliman, at ako lang ang makakapagbigay sa iyo ng liwanag. Hindi ka puwedeng umalis. Hindi mo puwedeng sirain ang itinatag ko!”

Sa mga sandaling iyon, ang maskara ni Elias ay tuluyang natanggal. Ibinato niya ang mga kagamitan sa pagpipinta ni Laya sa sahig. Ang mga boteng puno ng kulay ay nagbasag, at ang mga kulay ay nagkalat sa sahig, tila dugo ng isang nasirang kaluluwa.

“Ang lahat ng ito, wala ‘yan kung wala ako!” sigaw niya, ang kanyang boses ay tila isang nakakatakot na pag-ungol. “Ang talentong ‘yan ay binigyan ko ng inspirasyon! Ako ang muse mo! Ako ang lahat mo!”

Nanginginig si Laya. Ngunit sa pagtingin niya sa basag na kulay sa sahig, nakita niya ang sarili niya: basag, ngunit hindi pa tuluyang nawawala.

“Aalis ako, Elias,” bulong ni Laya, ang kanyang boses ay mahina, ngunit matatag. “Hindi ko hahayaang kainin mo pa ang natitira sa akin.”

Ang reaksiyon ni Elias ay isang halo ng desperasyon at kasamaan. Lumuhod siya sa harap ni Laya, hinawakan ang kamay nito, at umiyak. Umiyak siya nang labis, na parang isang bata na inagawan ng laruan.

“Hindi, Laya! Huwag! Mamamatay ako. Mamamatay ako kung wala ka! Hindi mo naiintindihan! Ang pag-ibig ko sa iyo, ito ay... ito ang aking huling hininga. Kung kukunin mo ‘yan, wala na akong dahilan para mabuhay!”

Ang pagpapatiwakal na ito, ang paggamit ng kanyang sariling buhay bilang pananakot, ay ang pinakamabigat na tanikala. Alam ni Laya na kung aalis siya at may masamang nangyari kay Elias, ang sisi ay mananatili sa kanya habambuhay. Ito ang pinakamalaking sandata ng mapanirang pag-ibig: ang paggawa sa biktima na taga-bantay at taga-parusa sa sarili.

Ngunit nagdesisyon si Laya. Ang kanyang kalayaan ay mas mahalaga kaysa sa pekeng kaligayahan ni Elias.

“Hindi ko pananagutan ang buhay mo, Elias,” sabi ni Laya, habang tinatanggal ang kamay niya sa kamay ni Elias. “Kailangan kong hanapin ang sarili ko. At hinding-hindi ko ‘yan mahahanap sa loob ng kulungan mo.”

Tumakas si Laya nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Elias. Dinala niya ang kanyang maliit na bag, ang kanyang passport, at ang isang puting canvas—ang tanging canvas na walang bahid ng kulay ni Elias.

Kabanata 4: Ang Paghahanap sa Dilim

Lumabas si Laya sa bahay nila, at tila nakita niya ang araw sa unang pagkakataon matapos ang matagal na pagkakakulong. Ngunit ang kalayaan ay hindi agad naramdaman; ito ay may kasamang matinding takot at guilt.

Nagtago si Laya sa isang liblib na bayan sa timog, malayo sa mga pamilyar na kalsada at mata ng Maynila. Nagpalit siya ng cell phone at pangalan. Sinubukan niyang magsimula muli, magpinta muli, at umibig muli sa sarili.

Ang unang ilang linggo ay puno ng paranoia. Ang bawat anino ay si Elias; ang bawat busina ng kotse ay ang kanyang pagdating. Hindi siya makapinta. Hindi niya mailabas ang kulay sa brush. Ang takot ay nananatili sa loob niya.

Samantala, sa Maynila, si Elias ay nagiging baliw sa pagkawala ni Laya. Ang kanyang pag-ibig ay hindi niya tinawag na obsesyon, kundi misyon.

“Hindi niya ako iniwan,” sabi niya sa sarili, habang tinitingnan ang putol-putol na larawan ni Laya. “Kinuha siya. Inagaw siya ng mundo. At kailangan kong bawiin ang akin. Hindi siya puwedeng maging maligaya nang wala ako. Ang kaligayahan niya ay nakasalalay sa pagmamahal ko.”

Ginamit ni Elias ang lahat ng kanyang koneksiyon. Nagsimula siyang maghanap, tulad ng isang arkitekto na naghahanap ng nawawalang pader sa kanyang perpektong istruktura. Hindi siya nakatulog. Hindi siya kumain. Ang labis na pag-ibig ay naging isang sakit na nagpapahirap sa kanya.

Nagsimula siyang mag-post ng mga mensahe sa social media, hindi mga pagbabanta, kundi mga patalim na salita na tumagos sa puso ni Laya.

“Alam kong binabasa mo ito, mahal ko. Ang bawat sandali na wala ka sa tabi ko ay parang pagpunit sa kaluluwa ko. Kung gusto mong maging masaya, bumalik ka. Dahil hindi ako magpapahinga hangga’t hindi ka bumabalik. Hindi ako magpapahingang malaman na masaya ka sa isang mundong wala ako.”

Ang mga salitang ito ay hindi nanggaling sa isang mangingibig, kundi sa isang naghahabol. Ito ay isang sumpa: Hindi ka magiging maligaya nang wala ako.

Nahanap ni Elias si Laya. Sa pamamagitan ng isang maliit na transaksiyon sa bangko ni Laya sa isang probinsiya, nagawa niyang mahanap ang liblib na bayan.

Isang maulan na gabi, habang nagpipinta si Laya ng isang larawan na puno ng dilaw at asul—mga kulay ng kalayaan—nakita niya si Elias sa labas ng kanyang maliit na bahay-bakasyunan. Nakatayo siya sa ulan, basang-basa, mukhang pagod, ngunit ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa matinding pananabik.

“Laya,” bulong niya, ang kanyang tinig ay tila pag-ungol ng isang hayop na nasasaktan. “Nahanap kita.”

Ang takot na nadama ni Laya ay hindi na lamang tungkol sa kanyang kaligtasan; ito ay takot sa kapangyarihan ni Elias.

“Umalis ka, Elias,” sigaw ni Laya, habang humahawak sa isang matalim na brush.

“Hindi! Hindi ko puwedeng gawin ‘yan. Ikaw ang bahagi ko! Hindi ako makukumpleto nang wala ka!” Lumapit si Elias, at ang bawat hakbang niya ay tila pag-ikot ng tanikala.

“Ang pag-ibig mo ang pumatay sa akin! Hindi mo ako minahal, Elias! Gusto mo lang akong kontrolin! Gusto mo lang na ako ang maging katuparan ng iyong kakulangan!”

“Wala kang alam sa pag-ibig!” sigaw ni Elias, habang tinatanggal ang kanyang sapatos sa labas ng pinto. “Ang pag-ibig ko ay dalisay! Ang pag-ibig ko ay higit pa sa iyong makakaya! At dahil hindi mo ito kayang tanggapin, kailangan kitang iligtas sa sarili mo!”

Sa sandaling iyon, ang labis na pag-ibig ni Elias ay nag-iba. Mula sa pagiging taga-bantay, nagbago siya sa isang hukom at berdugo. Kung hindi niya makukuha si Laya nang buo, hindi rin ito makukuha ng mundo.

Ang naging kasunod ay isang matinding pag-aaway. Ang pag-aaway ay hindi lamang tungkol sa katawan; ito ay tungkol sa kaluluwa. Sinubukan ni Elias na yakapin si Laya nang mahigpit, hindi para bigyan ng lambing, kundi para pigilan ito sa paghinga, upang maibalik ito sa kanyang sistema.

Sa pagpupumiglas ni Laya, humawak siya sa unang bagay na kanyang nakita—ang frame ng kanyang puting canvas. Ibinato niya ito kay Elias. Tumama ito sa ulo ni Elias, at bumagsak siya sa sahig.

Nanginginig si Laya. Ang kanyang kalayaan ay nagdulot ng karahasan.

“Elias…”

Ngunit tumayo si Elias. Ang kanyang mukha ay may bahid ng dugo, ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng isang kaligayahan na nakakatakot.

“Ngayon, napatunayan mo na,” bulong ni Elias, habang ngumingiti. “Ang pag-ibig mo ay kasing-intense ng sa akin. Handa kang manakit, handa kang makipaglaban. Magkasama tayo, Laya. Magkasama tayo sa sumpa na ito.”

Hindi ito sandali ng kaligayahan; ito ay ang sandali ng kanyang pagkatalo.

“Hinding-hindi na tayo maghihiwalay, Laya,” bulong niya, habang hinahawakan ang kanyang duguan na noo. “Ang pag-ibig ko ay hindi mamamatay. Kung mamamatay man, kasama kita.”

Kabanata 5: Ang Kaparusahan ng Sumpa

Hindi natuloy ang pag-aaway. Sa gitna ng gabi, umalis si Laya. Hindi na siya tumakas sa pagmamay-ari ni Elias, kundi sa kanyang sarili. Ang karahasang ginawa niya kay Elias, kahit bilang depensa, ay nagpatunay sa takot niya: ang pag-ibig ay talagang may kakayahang sumira.

Bumalik si Laya sa Maynila, ngunit hindi sa kanilang bahay. Nagtago siya, ngunit alam niya na ang pagtakas ay isang ilusyon.

Samantala, si Elias ay nagbalik sa kanilang dating tahanan, hindi bilang isang lalaking nasaktan, kundi bilang isang martir ng kanyang pag-ibig. Hindi niya inayos ang basag na salamin sa pinto, o ang mga pinunit na larawan. Ginawa niya ang bahay na isang dambana ng kanyang sakit.

Hindi na nagtrabaho si Elias. Ang kanyang mga kasanayan bilang arkitekto, na dating nakatuon sa paglikha ng matitibay na istruktura, ay nakatuon na ngayon sa pagpapanatili ng kanyang pagdurusa. Nagpadala siya ng mga sulat kay Laya, na ipinapadala sa mga dating kaibigan nito, na may mga sulat na walang address, walang banta, kundi puro pagmamahal na puno ng paninisi.

“Ang bawat hapunan na inihanda ko, sinayang mo. Ang bawat tulay na ginawa ko para sa iyo, sinunog mo. Ang init ng bahay na ito, pinalitan mo ng lamig. Pero hindi ako susuko. Hihintayin kita, dahil alam ko, mahal, na kailangan mo ako, tulad ng paghahanap ng anino sa liwanag.”

Ang sumpa ay hindi na lamang nasa kanilang relasyon, kundi nasa kanilang katauhan.

Si Elias ay naging isang anino sa kanilang dating bahay, na patuloy na naghihintay, nag-iisip, at nagpaplano. Ang kanyang pag-ibig ay hindi niya inilabas, kundi kinulong sa kanyang sarili, na siyang sumunog sa kanya mula sa loob. Namatay ang kanyang karera, ang kanyang mga relasyon, at ang kanyang kaligayahan, lahat dahil sa isang pag-ibig na walang ibang gusto kundi ang pagmamay-ari.

Si Laya naman, ay hindi na makapagpinta. Ang lahat ng kulay ay tila nagpapaalala sa kanya ng basag na bote sa sahig. Namatay ang kanyang kalayaan, hindi dahil inagaw ito ni Elias, kundi dahil ginawa niya itong kasangkapan para makatakas. Naging parusa sa kanya ang kanyang kalayaan. Ang bawat desisyon na ginawa niya ay dumaan sa isang pagsusuri: Ano ang iisipin ni Elias?

Ang Sumpa ng Pag-ibig ay hindi na lamang isang kuwento. Ito ang katotohanan:

Ang labis na pag-ibig, na walang puwang para sa kalayaan at sarili, ay hindi nagpapatibay, kundi nagpapabagsak.

Isang taon ang lumipas.

Natagpuan si Elias sa kanyang lumang bahay. Hindi siya patay. Ngunit siya ay parang bato, walang damdamin, walang kislap. Ang kanyang pag-ibig ay natupok siya.

Nang marinig ito ni Laya, hindi siya nakadama ng kaligayahan o lunas. Nakadama siya ng isang matinding kalungkutan. Ang lalaking minahal niya ay tuluyang nawala, at ang lalaking ito ay nawala dahil sa labis na pagmamahal na tanging siya lang ang target.

Ang huling canvas na pininturahan ni Laya ay hindi na tungkol sa kalayaan. Ito ay isang larawan ng dalawang kamay na nakatali sa isang pulang laso, at ang laso ay hindi nag-uugnay, kundi pumupulupot hanggang sa parehong kamay ay maging asul at walang buhay.

Ang pag-ibig nila ay nagtatagumpay. Nagtagumpay ito sa pamamagitan ng pagpuksa sa kanila. Pareho silang naging biktima ng kanilang sariling tindi.

Ang Sumpa ng Pag-ibig ay nanatili. Hindi ito ang paghihiwalay; ito ang pagpapatunay na ang isang pag-ibig na nagtataguyod ng kaligayahan ng isa sa kapinsalaan ng kalayaan ng isa, ay hindi kailanman magdadala ng tunay na liwanag, kundi ng habambuhay na dilim.

Ang huling salita ni Laya, habang nakatitig sa canvas: “Wala kaming natira. Ang pag-ibig ay nag-iwan sa amin ng walang-wala.”

Dagdag na Kabanata: Ang Anino sa Pagitan

Ang sumpa ay hindi nagwakas sa kanilang paghihiwalay, ni sa pagkawala ng pag-iisip ni Elias. Ang sumpa ay naging isang anino na nananatili sa bawat sulok ng buhay ni Laya, isang amoy na hindi niya maalis sa kanyang balat.

Matapos ang insidente ni Elias, na dinala sa isang mental institution, nagdesisyon si Laya na harapin ang mundo. Ngunit ang bawat lalaking lumapit sa kanya ay tiningnan niya bilang isang potensyal na ‘Elias’—isang lobo na nagkukubli sa balat ng tupa. Ang bawat lambing ay tinanaw niyang simula ng pagkontrol. Ang bawat pagmamahal ay tiningnan niyang tanikala.

Sinubukan siyang tulungan ni Marco, ang kaibigan na sinubukang itaboy ni Elias.

“Laya, kailangan mo nang umusad. Matagal na siyang wala,” sabi ni Marco, habang nag-iinom sila ng kape sa isang tahimik na café.

“Wala?” tanong ni Laya, tumawa nang mapait. “Si Elias ay nasa bawat kulay na ginagamit ko. Siya ang katahimikan sa pagitan ng bawat pintig ng puso ko. Hindi mo siya makikita, Marco, pero naririnig ko siya. Ang boses niya ay nagtatanong kung bakit ako tumatawa, kung bakit ako masaya, at kung sino ang nagbigay sa akin ng karapatang maging malaya.”

Ang kanyang isip ay naging isang kulungan na mas mahigpit pa kaysa sa ginawa ni Elias sa kanilang bahay.

Nagsimulang magpinta si Laya muli, ngunit ang kanyang mga gawa ay nagbago. Hindi na ito puno ng sigla at kulay. Ang kanyang mga canvas ay naging itim at puti. Ang tema ay laging tungkol sa isang silid, maliit, walang bintana, at may isang babaeng nakaupo sa sulok, walang mukha, at walang kaluluwa. Tinawag niya ang serye, “Mga Kulungan ng Kalayaan.”

Ang mga kritiko ng sining ay nagulat at naakit. Ang sining ni Laya ay naging sikat, dahil ito ay nagpapakita ng isang matinding at tapat na paglalarawan ng sakit at trauma. Sikat siya. May pera siya. May kalayaan siya. Ngunit ang bawat tagumpay ay tila may halong lason.

Ang tagumpay na ito ay nagbigay sa kanya ng ideya: ang pag-ibig ni Elias ay naging kanyang muse, isang twisted muse na nagbigay sa kanya ng sining, ngunit sa halaga ng kanyang kaligayahan.

Isang araw, bumisita si Laya sa institusyon kung saan nakakulong si Elias. Nakaupo si Elias sa isang silya, tahimik, nakatingin sa kawalan. Ang dati niyang matalim na tingin ay naging malabo, walang buhay.

Lumapit si Laya. Ang kanyang puso ay walang galit, ngunit walang pag-ibig. Ito ay manhid.

“Elias,” mahina niyang tawag.

Tumingin si Elias sa kanya. Ang kanyang mga mata ay nanatiling blangko, ngunit pagkatapos ay, nagkaroon ng isang napakaliit na kislap ng pagkilala.

“Laya,” bulong niya, ang kanyang boses ay tila kalawangin. “Nasaan ka? Bakit ka umalis? Ang istruktura... ang istruktura ay nasira.”

“Hindi ako umalis, Elias,” sagot ni Laya, habang pinipigilan ang luha. “Nandito ako. Pero ang istruktura ay nasira na noon pa. Ito ay nasira dahil itinayo mo ito gamit ang aking kalayaan, hindi sa aking pag-ibig.”

Hinawakan ni Elias ang kanyang kamay. Ang paghawak niya ay mahina na ngayon, walang puwersa, ngunit ang impluwensiya ay nananatili.

“Hindi ko sinasadya, Laya. Minahal lang kita nang sobra. Labis na labis. Ang pag-ibig ko… ito ay nagdala ng sumpa. Ngayon, wala na ako. Wala ka na rin. Hindi tayo nagtagumpay sa pag-iibigan, pero nagtagumpay tayo sa sumpa. Tayo ay parehong nawasak. Ibig sabihin, tayo ay magkasama pa rin.”

Ang mga salitang ito ay pumunit sa puso ni Laya. Ang sumpa ay nagtatagumpay. Ang tanging paraan para maging "magkasama" sila ay sa pamamagitan ng pagiging parehong wasak.

Umalis si Laya sa institusyon at bumalik sa kanyang tahimik na buhay, na ngayon ay puno ng kasikatan at kalungkutan.

Ang Sumpa ng Pag-ibig ay hindi ang kamatayan ni Elias. Ito ang pagkamatay ng kanilang kaluluwa. Ito ay ang pag-ibig na naging pagkasira ng sarili. Para kay Elias, ito ang obsesyon. Para kay Laya, ito ang trauma.

Ang huling eksena sa kuwento ay si Laya na nag-iisa sa kanyang studio, na napapalibutan ng kanyang mga painting na itim at puti. May isa siyang canvas, malaki at malinis. Kumuha siya ng isang brush at nagsimulang gumuhit.

Ngunit hindi niya inilagay ang kulay. Gumuhit siya ng isang malaking X sa canvas.

Hindi ito galit. Hindi ito sakit. Ito ay pagtanggap. Pagtanggap na ang pag-ibig na ito ay isang sumpa, isang malaking pagkakamali sa kanyang buhay, at ito ay dapat tapusin. Hindi niya puwedeng kalimutan si Elias, ngunit puwede niya itong harapin at ihiwalay ang kanyang sarili.

Ang Sumpa ng Pag-ibig ay hindi na tungkol kay Elias. Ito ay tungkol sa paghahanap ni Laya ng lakas na patayin ang anino ni Elias sa kanyang sariling kaluluwa. At sa wakas, sa pag-guhit niya ng X, naramdaman niya ang isang bahagyang haplos ng liwanag.

Nagsisimula na siyang huminga, hindi bilang asawa ni Elias, hindi bilang biktima ni Elias, kundi bilang Laya.