"Kumain ka na?" tanong ni Elara, nakasandal sa unan. Ang kanyang boses, malambing at bahagyang antok, ay parang himig para kay Marco.

"Tapos na, mahal. Ikaw?" sagot ni Marco, hawak ang cellphone habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama, na ang likuran ay nakaharap sa pintuan. Ang liwanag sa kwarto niya ay dim, sapat lang para makita ang kanyang mga mata na naglalabas ng kakaibang kislap.

Biglang nagbago ang ambiance ng kanilang pag-uusap. Napunta ang usapan sa mga pangarap—ang bahay na may hardin, ang aso na si "Kape," at ang mga anak na tinatawag na "maliliit na bersyon" nila. Ang ganitong mga usapan ay laging nagpapainit sa kanilang puso, nagpapaalala sa kanila kung bakit sila nagtitiis sa distansya.

"Miss na miss na kita, Elara. Sobra," bulong ni Marco, at ang kanyang boses ay naging malalim. Dahan-dahan siyang humiga, at ang cellphone ay inilapag sa tabi ng unan, nakatutok pa rin sa kanya, na ngayon ay mas malapit.

Si Elara ay napangiti, ang kanyang mga mata ay parang bituin sa dilim. "Konting tiis na lang, Marco. Pagkatapos ng contract mo..."

Hindi na natuloy ni Elara ang sasabihin dahil nakita niya ang pagbabago sa ekspresyon ni Marco—isang mabilis na takot at pag-alala. Ang mga mata nito ay tumingin sa pintuan.

Kring!

Isang mahinang tunog ng doorknob na umiikot. Napapitlag si Marco, kinuha ang telepono, at mabilis na tinakpan ang lens ng daliri.

 

"Sandali lang, mahal. May kukuha lang ako ng tubig," sabi niya, ngunit ang boses ay pilit at may halong kaba.

"Marco, ano 'yan?" tanong ni Elara, ang puso ay nagsimulang tumibok nang mabilis, parang drum beat sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mahinang paggalaw mula sa kabilang linya.

Pagkatapos, isang boses. Hindi boses ng lalaki.

"Sino'ng kausap mo, honey? Akala ko ba tapos na ang shift mo?"

Ang boses ay matinis, may bahid ng pagka-inosente, at galing sa isang babae.

Sa isang iglap, gumuho ang limang taong pader ng tiwala na itinayo ni Elara. Ang init ng kwarto ay naging yelo.

"Marco! Sino 'yan?! Ipakita mo sa akin!" sigaw ni Elara, ngunit hindi malakas, baka marinig ng babae.

 

Narinig niya ang boses ni Marco na pabulong na nag-uutos, "Lumabas ka muna. Magbihis ka na. Mamaya na tayo mag-usap."

Ang sagot ng babae ay hindi na narinig, ngunit ang tunog ng pintuan na isinara ay parang tunog ng pagbasag ng isang baso—ang kanilang relasyon.

Ibinaba ni Marco ang daliri sa lens. Ang kanyang mukha ay putlang-putla, at ang kanyang buhok ay gulo.

"Elara... pakinggan mo ako. Hindi ito ang iniisip mo," pakiusap niya, ang kanyang boses ay nagmamakaawa.

"Hindi ko iniisip? Marco, limang taon tayong nagtitiis! Limang taon, at ngayon, may 'honey' na pumapasok sa kwarto mo?! Huwag kang magsinungaling! Sino siya?" Ang boses ni Elara ay nanginginig, hindi sa galit, kundi sa matinding sakit na umakyat mula sa tiyan hanggang sa lalamunan.

"Si... Si Arianna 'yon. Ka-opisina ko. Nagkaka-problema siya sa bahay niya, kaya pansamantala siyang nakikitira dito," paliwanag ni Marco, na parang isang batang nahuling nagnakaw.

"Nakikitira? Sa iisang kwarto? Iisa lang ang kama mo, Marco! Huwag mo akong gawing tanga! Alam ko kung paano magsimula ang isang 'pansamantalang pagtira' kapag ang isa sa inyo ay hubo't hubad! Narinig ko ang boses niya, Marco. Ang boses na iyon ay boses ng isang babaeng KASAMA mo!" Sa puntong iyon, lumabas na ang lahat ng luha at pagkabigo ni Elara.

Inamin ni Marco. Ang kanyang mga salita ay mahina, parang ambon sa gitna ng bagyo.

"Isang beses lang, Elara. Isang beses lang. Lasing ako. Nalulungkot ako. Mag-isa ako rito, at... kailangan ko ng tao. Iyon lang. Walang ibig sabihin. Ikaw pa rin ang mahal ko! Ikaw lang!"

Ang 'isang beses' na iyon ay sapat na. Ang 'isang beses' na iyon ay kinuha ang limang taon at itinapon sa basurahan.

"Tapos na tayo, Marco," bulong ni Elara, hindi na umiiyak. Ang katahimikan ay mas masakit kaysa sa anumang sigaw. "Sana maging masaya ka sa 'isang beses' na iyan."

Pinatay ni Elara ang tawag. Isinara niya ang laptop. Ang kanyang pag-ibig, na dati ay isang nagliliyab na araw, ay naging isang pira-pirasong salamin.

Lumipas ang dalawang linggo ng pagdurusa. Walang palitan ng mensahe. Walang tawag. Ang mundo ay naging itim at puti para kay Elara. Samantala, si Marco, na ngayon ay napagtanto ang bigat ng kanyang pagkakamali, ay hindi makatulog. Ang "isang beses" na iyon ay nagdulot sa kanya ng walang katapusang pagsisisi.

Napagdesisyunan niyang umuwi. Hindi para humingi ng tawad sa pamamagitan ng telepono, kundi sa personal.

Kinabukasan, ika-anim ng gabi sa Maynila. Nagsasara na si Elara ng kanyang coffee shop nang biglang may pumasok. Nakita niya ang isang pamilyar na anino. Ang buhok, ang tindig, ang mga mata na minsan niyang pinangarap.

Si Marco.

Nagulat si Elara. Ang mga luha ay muling umagos sa kanyang mga mata, ngunit hindi dahil sa sakit kundi sa pag-asa at galit.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ni Elara, matigas ang boses, ngunit ang katawan ay nanginginig.

"Umuwi ako. Hindi ko kayang mawala ka, Elara. Hindi ako makahinga nang wala ka," sagot ni Marco, ang kanyang boses ay puno ng pagod at pagmamahal. Lumapit siya, ngunit huminto nang makita ang galit sa mga mata ni Elara.

"Huwag kang lalapit. Pano, iniwan mo ba ang 'ka-opisina' mo? Nasaan ang 'honey' mo?" Bawat salita ni Elara ay parang paghampas.

"Iniwan ko ang trabaho ko, Elara. Iniwan ko ang lahat. Dahil ikaw ang lahat ko. Wala akong mahal kundi ikaw. Nagkamali ako, at alam kong hindi ito mababayaran ng isang salita, pero please, bigyan mo ako ng pagkakataon na ipaliwanag ang sakit ng pag-iisa na nagtulak sa akin doon."

Nagsalita si Marco. Sa loob ng isang oras, inilatag niya ang lahat ng kanyang pagdurusa—ang pressure sa trabaho, ang kalungkutan, ang pagka-homesick, at kung paanong si Arianna ay dumating sa isang gabi ng kahinaan. Ngunit walang nakalimutan, walang pinalampas.

"Hindi ko siya minahal. Hindi ko siya pinangarap. Ikaw ang laging nasa isip ko, kahit habang... habang ginagawa ko iyon. At iyon ang pinakamasakit," sabi ni Marco, ang kanyang mga mata ay lumuluha. "Hindi ko ipinagtatanggol ang sarili ko. Handa akong tanggapin ang parusa mo."

Hinila ni Elara ang braso ni Marco. Hindi niya alam kung paano siya nakarating sa apartment niya. Ang isip niya ay nag-aaway—ang galit ay gustong sumigaw, ngunit ang katawan ay gustong yumakap.

"Parusa? Ito ang parusa, Marco! Ang makita ka, ang malaman na hindi ka pa rin karapat-dapat, pero ang puso ko, ayaw pa ring sumuko!" sigaw ni Elara, habang hinahampas ang dibdib ni Marco.

 

Hinawakan ni Marco ang mga kamay niya, mahigpit, at idinikit ito sa kanyang pisngi.

"Gawin mo ang gusto mo, Elara. Sampalin mo ako. Suntukin mo ako. Pero huwag mo lang akong iwan."

Nagkatitigan sila. Sa titig na iyon, nakita ni Elara ang limang taon—ang kanilang mga tawanan, ang mga pangarap, ang mga tagumpay. At nakita rin niya ang pagtataksil, ang sakit, at ang pagmamakaawa.

Ang galit ay naging matinding init. Ang sakit ay naging pagnanasa.

Hindi nagsalita si Elara. Sa halip, hinila niya ang ulo ni Marco at hinalikan ito nang marahas. Isang halik na may halong galit, pagkabigo, at pag-ibig.

Ang halik ay parang apoy na sumunog sa kanilang mga duda. Si Marco ay nagulat, ngunit agad na tumugon. Ang pagtataksil na nagdulot ng distansya ay ngayon ay nagbigay-daan sa isang matinding pag-iisa.

Binuhat ni Marco si Elara. Ang kanilang mga katawan ay naghanap sa isa't isa nang may matinding kasabikan. Ang bawat haplos, bawat halik, ay parang paghahanap sa nawawalang piraso ng kanilang kaluluwa.

Sa kama, ang kanilang intimate na pag-iisa ay naging isang pormal na pagkilala.

"Ang sakit, Marco," bulong ni Elara, habang ang kanyang mga mata ay puno ng luha, sa gitna ng matinding pag-ibig.

"Patawarin mo ako. Pangako. Hindi na mauulit," sagot ni Marco, ang kanyang boses ay nanginginig sa pagsisisi at pagmamahal.

Ang kanilang pag-ibig ay hindi na malinis. Ito ay naging kumplikado, may batik ng pagtataksil. Ngunit sa sandaling iyon, habang ang kanilang mga katawan ay nagkakaisa, ang tanging mahalaga ay ang matinding passion na nagpapaalala sa kanila na, sa kabila ng lahat, sila pa rin ang tanging mundo ng isa't isa.

Nakatapos sila sa alas-tres ng umaga, magkayakap, pawisan, at tahimik. Nakasandal si Elara sa dibdib ni Marco, naririnig ang tibok ng puso nito.

"Mahal kita," bulong ni Marco.

"Alam ko," sagot ni Elara. "Kaya masakit."

Ang kanilang kwento ay hindi natapos sa masaya o malungkot na tala. Natapos ito sa isang katotohanan: ang pag-ibig ay isang digmaan. At sa digmaang ito, nanalo sila, ngunit natalo ang kanilang inosente at dalisay na nakaraan. Ang natitira ay ang matinding pag-iisa, isang patunay na ang passion ay maaaring maging mas matindi kaysa sa sakit ng betrayal.